 |  |  |
De eerste activiteit georganiseerd door de pas opgerichte vzw “De Vrienden van de Balletschool” was een bezoek aan het Aalto Ballet om naar de bejubelde versie van ‘Giselle’ in choreografie van David Dawson te gaan kijken.
Ongeveer 30 studenten, ouders en balletliefhebbers stapten op zondag 20 maart op de bus voor een rit naar de Duitse stad Essen. Er was voldoende tijd voor een middagmaal en om de Paasmarkt te bezoeken, alvorens naar het Aalto Muziektheater in het centrum van de stad te gaan.
We werden verwelkomd door balletdirecteur - intendant Ben Van Cauwenbergh voor een korte rondleiding door zijn prachtige theatergebouw. Het auditorium met 1200 plaatsen is zeer mooi uitgevoerd met diepblauwe zetels die goed contrasteren met de crèmekleurige balkons en loges. De beroemde Finse architect Alvar Aalto ontwierp ook met vloeiende lijnende de foyers en de trapzalen en trok dit ontwerp door in de tuinen buiten. Talrijke vensters laten natuurlijk gefilterd licht binnenstromen, terwijl de veelheid aan diffuse lichtbronnen een warme sfeer creëren in het auditorium. Het grote pluspunt voor het publiek is dat er geen enkele zitplaats in de zaal is met slecht zicht op de scène.
Onze groep had het geluk om heel even een korte, onvoorziene repetitie te kunnen bijwonen want er was een danser geblesseerd, waardoor een andere opstelling moest gevonden worden (we zouden het nooit hebben opgemerkt tijdens de voorstelling). Het Aalto Ballet is een groots klein balletgezelschap, bestaande uit ongeveer dertig dansers, allemaal goed.
De Brit David Dawson is één van de choreografen die het romantische balletrepertoire vlot de 21e eeuw binnenleidt. Zijn bewerking van het 19e eeuwse klassieke ballet ‘Giselle’ behoudt het originele thema, terwijl het toch naadloos naar een hedendaagse setting verplaatst wordt.
Het verhaal over een in de liefde bedrogen jonge vrouw is tijdloos en het wegnemen van prinsen en koninginnen, maakt het genietbaar voor een hedendaags publiek. Het decor- en kostuumontwerp en de muziek dragen hiertoe in hoge mate bij. De witte geometrische vormen in het eerste bedrijf en eerder donkere in het tweede bedrijf benadrukken de tegenstelling in de emoties. De muziek is bewerkt door David Coleman die wel teruggreep naar de originele partituur, maar alle latere toevoegingen wegliet. De muziek krijgt hierdoor een meer samenhangende structuur en kent net als de choreografie een vloeiend verloop zonder bruuske onderbrekingen.
In zacht gekleurde hedendaagse kledij, vieren jonge mensen, waaronder Giselle, het huwelijk van vrienden. De jonge, zorgeloze Giselle is verliefd op Albrecht, die zonder dat zij het weet, lid is van een in het zwart geklede en getatoeëerde bende, geleid door Bathilde. Eén van Giselles vrienden, Hilarion, die hopeloos verliefd op haar is, merkt dat Albrecht een zwarte outfit en een mes verbergt.
Dawnsons talent ligt niet alleen in het uitbeelden van de karakters met typische en aangepaste balletbewegingen, maar ook in het vullen van het toneel met constant in elkaar vloeiende bewegingen, zonder nood aan enige vorm van mime. De waanzinsscène is kort, natuurlijk en levensecht. Een ontzette Giselle die het bedrog van Albrecht ontdekt, verwondt zichzelf met zijn mes. Tot dat ogenblik schilderden vallende bloemblaadjes een beeld van zorgeloos geluk. Op het ogenblik dat Giselle sterft, vormen de bloedrode blaadjes die zij laat vallen een dramatisch contrast met het zachte kleurenpallet op het toneel.
Het tweede bedrijf neemt ons mee in een donkere metafysische wereld, die de gemoedstoestand van de door smart getroffen Albrecht lijkt uit te beelden. De geesten (vrouwen in witte tule gedrapeerd) zweven rond hem weg en weer, terwijl hij vecht met zijn gevoelens van schuld en spijt. Het is een bevreemdende, donkere, mooie scène met als hoogtepunt een uitgewerkte pas de deux met passionele lifts voor de spookachtige Giselle en haar menselijke bedrieger Albrecht. De boodschap is er één van vergeving, als uiteindelijk de zon verschijnt van achter een grote donkere cirkel op het fonddoek en Giselle verdwijnt. De vallende blaadjes die de knielende Albrecht opraapt, vertellen over haar verder durende liefde, die hem uit zijn lijden verlost.
Dawnsons abstracte choreografische taal, zijn inventiviteit qua vorm en beweging, dragen het verhaal naar een emotioneel hoogtepunt. Dit is een ‘Giselle’ voor onze tijd, één die de komende jaren haar waarde zal bewaren, juist zoals het 19e eeuwse origineel tot op vandaag gedaan heeft.
Het was een in alle opzichten bevredigend bezoek aan Essen en het zal zeker niet het laatste zijn. Een amper twee uur durende reis om een uitstekende dansvoorstelling te zien in een wondermooie setting. Het was echt de moeite!
Judith Delmé
Ongeveer 30 studenten, ouders en balletliefhebbers stapten op zondag 20 maart op de bus voor een rit naar de Duitse stad Essen. Er was voldoende tijd voor een middagmaal en om de Paasmarkt te bezoeken, alvorens naar het Aalto Muziektheater in het centrum van de stad te gaan.
We werden verwelkomd door balletdirecteur - intendant Ben Van Cauwenbergh voor een korte rondleiding door zijn prachtige theatergebouw. Het auditorium met 1200 plaatsen is zeer mooi uitgevoerd met diepblauwe zetels die goed contrasteren met de crèmekleurige balkons en loges. De beroemde Finse architect Alvar Aalto ontwierp ook met vloeiende lijnende de foyers en de trapzalen en trok dit ontwerp door in de tuinen buiten. Talrijke vensters laten natuurlijk gefilterd licht binnenstromen, terwijl de veelheid aan diffuse lichtbronnen een warme sfeer creëren in het auditorium. Het grote pluspunt voor het publiek is dat er geen enkele zitplaats in de zaal is met slecht zicht op de scène.
Onze groep had het geluk om heel even een korte, onvoorziene repetitie te kunnen bijwonen want er was een danser geblesseerd, waardoor een andere opstelling moest gevonden worden (we zouden het nooit hebben opgemerkt tijdens de voorstelling). Het Aalto Ballet is een groots klein balletgezelschap, bestaande uit ongeveer dertig dansers, allemaal goed.
De Brit David Dawson is één van de choreografen die het romantische balletrepertoire vlot de 21e eeuw binnenleidt. Zijn bewerking van het 19e eeuwse klassieke ballet ‘Giselle’ behoudt het originele thema, terwijl het toch naadloos naar een hedendaagse setting verplaatst wordt.
Het verhaal over een in de liefde bedrogen jonge vrouw is tijdloos en het wegnemen van prinsen en koninginnen, maakt het genietbaar voor een hedendaags publiek. Het decor- en kostuumontwerp en de muziek dragen hiertoe in hoge mate bij. De witte geometrische vormen in het eerste bedrijf en eerder donkere in het tweede bedrijf benadrukken de tegenstelling in de emoties. De muziek is bewerkt door David Coleman die wel teruggreep naar de originele partituur, maar alle latere toevoegingen wegliet. De muziek krijgt hierdoor een meer samenhangende structuur en kent net als de choreografie een vloeiend verloop zonder bruuske onderbrekingen.
In zacht gekleurde hedendaagse kledij, vieren jonge mensen, waaronder Giselle, het huwelijk van vrienden. De jonge, zorgeloze Giselle is verliefd op Albrecht, die zonder dat zij het weet, lid is van een in het zwart geklede en getatoeëerde bende, geleid door Bathilde. Eén van Giselles vrienden, Hilarion, die hopeloos verliefd op haar is, merkt dat Albrecht een zwarte outfit en een mes verbergt.
Dawnsons talent ligt niet alleen in het uitbeelden van de karakters met typische en aangepaste balletbewegingen, maar ook in het vullen van het toneel met constant in elkaar vloeiende bewegingen, zonder nood aan enige vorm van mime. De waanzinsscène is kort, natuurlijk en levensecht. Een ontzette Giselle die het bedrog van Albrecht ontdekt, verwondt zichzelf met zijn mes. Tot dat ogenblik schilderden vallende bloemblaadjes een beeld van zorgeloos geluk. Op het ogenblik dat Giselle sterft, vormen de bloedrode blaadjes die zij laat vallen een dramatisch contrast met het zachte kleurenpallet op het toneel.
Het tweede bedrijf neemt ons mee in een donkere metafysische wereld, die de gemoedstoestand van de door smart getroffen Albrecht lijkt uit te beelden. De geesten (vrouwen in witte tule gedrapeerd) zweven rond hem weg en weer, terwijl hij vecht met zijn gevoelens van schuld en spijt. Het is een bevreemdende, donkere, mooie scène met als hoogtepunt een uitgewerkte pas de deux met passionele lifts voor de spookachtige Giselle en haar menselijke bedrieger Albrecht. De boodschap is er één van vergeving, als uiteindelijk de zon verschijnt van achter een grote donkere cirkel op het fonddoek en Giselle verdwijnt. De vallende blaadjes die de knielende Albrecht opraapt, vertellen over haar verder durende liefde, die hem uit zijn lijden verlost.
Dawnsons abstracte choreografische taal, zijn inventiviteit qua vorm en beweging, dragen het verhaal naar een emotioneel hoogtepunt. Dit is een ‘Giselle’ voor onze tijd, één die de komende jaren haar waarde zal bewaren, juist zoals het 19e eeuwse origineel tot op vandaag gedaan heeft.
Het was een in alle opzichten bevredigend bezoek aan Essen en het zal zeker niet het laatste zijn. Een amper twee uur durende reis om een uitstekende dansvoorstelling te zien in een wondermooie setting. Het was echt de moeite!
Judith Delmé
RSS-feed